Van Sakya naar Zangmu

Na een paar dagen zonder Internet nu aangekomen in Kathmandu. Els, nogmaals van harte met het halen van je eindexamen!

We waren in ons vorige verslag gebleven bij Shigatze, van waar we op 13 juni vertrokken richting Sakya. In Sakya staat het belangrijkste klooster van een van de vier hoofd ordes of sektes van het Tibetaanse Boeddhisme. Deze orde heeft rood wit en blauw als huisstijl in gebruik, heel herkenbaar. Volgens onze gids, Jimmy, die ook deel uit maakt van deze sekte, is het de enige waarvoor geldt de dat de Lama mag trouwen.
Het is een fraai klooster met enkele mooie kapellen. Er wordt gewerkt aan de restauratie van het klooster: op het dak is een groot aantal jongens en vooral meisjes bezig een kersverse vloer aan te stampen. Iedereen heeft hiervoor een grote stamper in de hand, en op de maat van een door hun zelf gezongen liedje stampt iedereen gelijk op de vloer, en doet dan een kleine pas naar voren of opzij. De groep is in 2 delen gesplitst, en het liedje is in de vorm van een soort actie - reactie: telkens zingt en stampt er een van de twee groepen, waarbij de andere groep stil staat, om vervolgens het woord (de zang) over te geven aan de andere groep. Het is een mooi schouwspel, en het is jammer dat we het zangspel niet kunnen laten horen - het klinkt fantastisch.
Na het bezoek is het tijd voor een lunch. Gids Jimmy, die het gisteren moeilijk had met het wegsturen van de zieke chauffeur, weet een goed (klein Chinees) restaurantje, waar we inderdaad redelijk goed konden eten. Wanneer we na afloop de rekening betalen, lijkt deze aan de hoge kant. Met Jimmy als tolk vragen we de Chinese eigenares om uitleg, waarop deze een grote scheldpartij richting Jimmy begint. Na enkele minuten gooit ze verontwaardigd een bankbiljet onze kant op, waarmee een deel van het teveel betaalde terecht is. Het schelden gaat onverminderd door. Plotseling haalt Jimmy uit, over de toonbank heen, en deelt een paar tikken uit aan haar. Hoogstwaarschijnlijk heeft ze een aantal zeer neerbuigende opmerkingen over Tibetanen gemaakt - Chinezen zien over het algemeen neer op ze.
Terwijl de aanwezigen allemaal als een blok opstaan, pakt Jimmy wat schoteltjes en kommetjes in de hand, altijd handig als projectiel. Tijd voor wat deëscalatie denken we, en terwijl Mariette de ene arm van Jimmy vast pakt, en Theo de andere, plaatsen we onszelf tussen Jimmy en de meute en beginnen Jimmy te ontwapenen. Het leek ons wat vervelend om naar het wegsturen van de chauffeur nu ook onze gids achter te moeten laten. Inmiddels is er een oudere man bezig met een verbale bemiddelingspoging. Hij blijkt later een lokale leider te zijn. We besluiten de rekening te laten voor wat ie is - te hoog, maar dat is natuurlijk heel relatief met de prijzen hier. Wanneer na enkele minuten de gelederen voldoende bedaard zijn verlaten we het pand.
We rijden verder richting Mount Everest, om te overnachten in Shegar (ook wel New Tingri) genoemd, zodat we morgen zo snel mogelijk naar het Basecamp toe kunnen.
Aangekomen in Shegar parkeert de chauffeur de auto op de binnenplaats van een guesthouse dat er zo fijn uitziet dat we collectief besluiten in de auto te blijven. Na kortstondig overleg blijkt er op korte afstand een nieuwe hotel te zijn. Weliswaar zo'n merkwaardig Chinees saai hotel, maar het heeft echte kamers, met zelfs een eigen toilet en douche.
We wandelen nog wat rond door het dorp, hebben geen fut meer om de berg met klooster en vesting ruines te beklimmen, eten wat op het hotel. Bijzonder om de afwas van je eten te zien gebeuren op de grond naast je eettafel, in een paar teiltjes.
We slapen hier op zo'n dikke 4200 meter hoogte, en hebben daar schijnbaar nauwelijks last van ondanks wat verkoudheden, en wat verdachte kuchjes links en rechts.

14 juni - naar de Mount Everest
We vertrekken vroeger dan anders, voor dag en dauw. 's Nachts heeft het bij Shegar geregend, en die neerslag blijkt op de pas die we moeten nemen in de vorm van sneeuw te hebben plaats gevonden. Het is een van de mooiste en hoogste passen die we hebben gezien, op ruim 5200 m hoogte. Door de neerslag is de onverharde weg wat spectaculairder dan normaal, maar de rijkunst van onze chauffeur ontneemt ons alle eventuele zorgen c.q. spanning die je daarbij kan tegenkomen. Soepel stuurt hij de auto omhoog, af en toe een auto inhalend, en zelfs een keer een haarspeld afsnijdend. Jammer genoeg is het op de top mistig, en moeten we onze eerste blik op de Mount Everest nog uitstellen.
Het landschap is vooral woestijnachtig, doorsneden met wild stromende riviertjes. Het weer knapt langzaam op. We volgen wat eens een gletsjer dal moet zijn geweest, en na 100 km verharde weg, vlak voor het basecamp, zien we de Mount Everest in volle glorie, tegen een blauwe, vrijwel onbewolkte hemel.
Even later zijn we bij onze overnachtingsplaats, een primitief hotel in Rongbuk, wat nauwelijks de naam verdient. Snel doen we wat extra laagjes kleding aan, en gaan we op weg naar het basecamp een paar kilometer verder op. Vanaf daar leggen we met paard en wagen de laatste paar kilometer af naar een uitzichtpunt. Vanaf dat punt mogen alleen expeditieleden (bergbeklimmers) verder.
We genieten van het prachtige uitzicht. Terug in het basecamp krijgen we het er warm van, en ontdoen we ons van wat laagjes kleding, om buiten, gezeten voor een yaktent, een noedelsoepje als lunch te gebruiken. We horen wat gerommel, en zien vlak achter ons een steenlawine naar beneden komen, dat schijnt hier een dagelijks verschijnsel te zijn. Als de soep bijna op is, verschijnen er wat wolken, en voor we het we het weten begint het te regenen.
We gaan terug naar het 'hotel' , want daar leek het gezellig te kunnen zijn in de loungeachtige eetruimte. Het is er kil, en wat verveelde Tibetanen zitten er met de ringtones van hun mobieltjes te spelen, waarop Theo zicht terugtrekt in de kamer voor een siësta. De kamer is ijskoud - en al met al levert dat Theo een knappe koppijn op - het is hier ruim 5200 meter, en dat wreekt zich. Kort overleg met de anderen levert het besluit op om direct te vertrekken: niet hier overnachten, maar terug naar het 'laag' gelegen Shegar - afdalen is de enig juiste remedie op dit soort momenten.
De gids en chauffeur zijn snel gevonden, en laten geen tijd voorbij gaan om te vertrekken. Zodra we wat afgedaald zijn na een half uur rijden, beginnen de problemen bij Theo te verminderen - we hebben het kennelijk juiste besluit genomen.
De chauffeur blijkt de 100 km onverharde weg, inclusief die pas met een hoogteverschil van 1000 meter, simpelweg in 2,5 uur te kunnen afleggen, met een rijstijl waarbij iedereen zich veilig voelt.
We komen weer aan in hetzelfde hotel, en overnachten een stuk lekkerder dan we 'bovenop' gedaan zouden hebben

15 juni Naar de grens
Een betrekkelijk simpele etappe, tenminste de eerste driekwart. We gaan vandaag naar het grensdorp Zangmu, om morgen Tibet te verlaten. De weg gaat voor dat eerste driekwart door een woestijnlandschap, met 2 passen van ruim 5200 meter. We zien merkwaardig veel ruines onderweg, van huizen, vestingen en kloosters.
Om 16:00 kunnen we niet verder: de weg is geblokkeerd, er wordt aan het laatste stuk gewerkt, en auto’s worden alleen van 20:00 tot 23:00 uur door gelaten van onze kant, en van de nadere kant van 01:00 tot 04:00 uur.
Wanneer we na lang wachten verder gaan, blijkt dit om een van de spectaculairste stukken weg in onze ervaring te gaan: smalle onverharde, bochtige wegen met grote hoogteverschillen, in een steeds groener worden de omgeving. We dalen immers af van 5200 meter naar de 2700 van Zangmu, over een niet al te grote afstand. We zijn ondanks onze goede chauffeur blij om dit in een soort konvooi te doen. Ondanks het eenrichtingsverkeer principe op dit traject komen we regelmatig tegenliggers tegen.
Wanneer we eindelijk in Zangmu aankomen blijkt dat een langgerekt dorp op een steile berghelling, met 1 lange smalle straat, waarin zich honderden vrachtwagens bevinden. Een garantie voor vele files, vanwege elkaar klemrijdende tegenliggers.
Het hotel waar we hier worden neer gezet hadden we liever willen vermijden, maar het is al laat, en de honger en dorst groot, dus we besluiten ons deze keer neer te leggen bij de voorgeschotelde plek.
Over dorst gesproken, het is hier nu een uur of 18:00, de anderen zitten inmiddels al op een dakterras-cafe aan een versnapering, ik denk dat ik het verslag van het Nepalese deel van deze etappes even tot morgen uitstel, hopelijk komen er dan ook weer wat foto's.